Sprachliche Analyse von Cic., Phil. 5, 42 ff

Cicero stellt im Senat die Leistungen des jungen Oktavian dar, der hier nach seinem Adoptivvater Gaius Caesar genannt ist. Dabei vergleicht er ihn mit Pompeius. Wegen seiner Verdienste um die Rettung der Freiheit spricht sich Cicero am Schluss dafür aus, Oktavian den Oberbefehl über das von ihm zusammengestellte Heer zu erteilen.

Venio ad C. Caesarem, patres conscripti. Antonius, homo impotentissimus animo hostili in omnes bonos cum exercitu advolabat ad urbem. Quid huius audaciae poterat opponi ? Nondum ullos duces habebamus, non copias; nullum erat consilium publicum , nulla libertas; dandae cervices erant crudelitati nefariae; fugam quaerebamus omnes, quae ipsa exitum non habebat.

Quis populo Romano obtulit hunc divinum adulescentem ? Hic, cum omnia ad perniciem nostram pestifero illi civi paterent, subito praeter spem omnium exortus prius confecit exercitum, quem furori M. Antoni opponeret, quam quisquam eum hoc cogitare suspicaretur. Magni honores habiti sunt Cn. Pompeio, cum esset adulescens, et quidem iure. Subvenit enim rei publicae, sed aetate multo robustior et studio militum ducem quaerentium paratior erat.

Caesar autem, annis multis minor , veteranos cupientes iam requiescere armavit; eam causam complexus est , quae erat senatui, populo, cunctae Italiae, deis hominibusque gratissima. Et Pompeius ad L. Sullae maximum imperium et exercitum victorem accessit; Caesar se ad neminem adiunxit; ipse princeps exercitus faciendi et praesidii comparandi fuit. Demus igitur imperium Caesari, sine quo bellum geri non potest.

Sprachliche Analyse von Cic., Phil. 5, 42 ff: Herunterladen [pdf] [38 KB]

Weiter mit Analyse 3