Ci­ce­ro ad fam. 16,11 und 12: Die Ge­gen­po­si­ti­on

Der Se­na­tor Ci­ce­ro be­schreibt die Vor­gän­ge in Rom wäh­rend der ent­schei­den­den Tage an­fangs des Jah­res 49 v. Chr.

Ci­ce­ro schreibt meh­re­re Brie­fe an sei­nen Se­kre­tär Tiro, der krank in Grie­chen­land ge­blie­ben ist. Er schil­dert darin, in wel­chem Zu­stand er Rom bei sei­ner Rück­kehr von sei­nem Amt als Statt­hal­ter in Ki­li­ki­en (Klein­asi­en) an­ge­trof­fen hat. Der Kon­flikt zwi­schen dem Senat und Cae­sar es­ka­liert ge­ra­de.

Text 1:

Ego ad urbem ac­ces­si pri­die Nonas Ianu­a­ri­as. Ob­vi­am mihi sic est pro­ditum, ut nihil pos­sit fieri or­na­ti­us; sed in­ci­di in ipsam flam­mam ci­vi­lis di­s­cor­di­ae vel po­ti­us belli, cui cum cup­e­rem me­deri et, ut ar­bi­tror, pos­sem, cu­pi­di­ta­tes cer­t­o­rum ho­mi­num—nam ex ut­raque parte sunt, qui pug­na­re cu­p­i­a­nt— im­pe­di­men­to mihi fu­er­unt.

Om­ni­no et ipse Cae­sar, ami­cus nos­ter, mi­n­aces ad se­na­tum et acer­bas lit­te­ras mi­se­rat et erat adhuc im­pu­dens, qui ex­er­citum et pro­vin­ci­am in­vi­to se­na­tu te­ne­ret. Num­quam maio­re in pe­ri­cu­lo ci­vi­tas fuit, num­quam im­pro­bi cives ha­bu­er­unt pa­ra­tio­rem ducem.

Om­ni­no ex hac quo­que parte di­li­gen­tis­si­me com­pa­ra­tur. Id fit auc­to­ri­ta­te et stu­dio Pom­peii nos­tri, qui Cae­sa­rem sero co­epit ti­me­re.

Text 2:

Quo in dis­cri­mi­ne ver­se­tur salus mea et bo­no­rum om­ni­um atque uni­ver­sae rei pu­bli­cae, ex eo scire potes, quod domos no­stras et pa­tri­am ipsam vel di­ri­pi­en­dam vel in­flam­man­dam re­li­qui­mus. In eum locum res de­duc­ta est, ut, nisi qui deus vel casus ali­quis sub­ve­ne­rit, salvi esse ne­quea­mus. Sed mirus in­va­se­rat furor non solum im­pro­bis, sed etiam iis, qui boni ha­ben­tur, ut pug­na­re cup­er­ent me cla­man­te nihil esse bello ci­vi­li mi­se­ri­us.

Itaque, cum Cae­sar amen­tia qua­dam ra­pe­retur et ob­li­tus no­mi­nis atque ho­no­rum suo­rum Ar­i­mi­num, Pi­sau­rum, An­co­nam, Ar­re­ti­um oc­cupa­vis­set, urbem re­li­qui­mus; quam sa­pi­en­ter aut quam for­ti­ter, nihil at­ti­net dis­pu­ta­ri.

Quo qui­dem in casu simus, vides. Fer­un­tur om­ni­no con­di­cio­nes ab illo; ad con­su­la­tus pe­ti­tio­nem se ven­turum. Ac­ce­pi­mus con­di­cio­nes, sed ita, ut re­mo­veat pra­e­si­dia ex iis locis, quae oc­cupa­vit, ut sine metu de iis ipsis con­di­cio­ni­bus Romae se­na­tus ha­be­ri pos­sit. Id ille si fece­rit, spes est pacis, non ho­ne­stae—leges enim im­ponun­tur—, sed quid­vis est me­li­us quam sic esse, ut sumus.

Ci­ce­ro ad fam. 16: Her­un­ter­la­den [doc][38 KB]

Ci­ce­ro ad fam. 16: Her­un­ter­la­den [pdf][60 KB]

Wei­ter zu Über­set­zung