Zur Haupt­na­vi­ga­ti­on sprin­gen [Alt]+[0] Zum Sei­ten­in­halt sprin­gen [Alt]+[1]

Niobe-Klau­sur (In­ter­pre­ta­ti­on)

In­fo­box

Diese Seite ist Teil einer Ma­te­ria­li­en­samm­lung zum Bil­dungs­plan 2004: Grund­la­gen der Kom­pe­tenz­ori­en­tie­rung. Bitte be­ach­ten Sie, dass der Bil­dungs­plan fort­ge­schrie­ben wurde.

NIOBE (Ovid, met. VI, 146 – 315)

TEXT (Ovid, met. VI, 165 – 213)

An­mer­kun­gen zur Kon­zep­ti­on [1]

Un­ge­warnt durch das Schick­sal der Arach­ne er­hebt sich Niobe, die Toch­ter des phry­gi­schen Kö­nigs Tan­ta­lus, Ge­mah­lin des the­ba­ni­schen Kö­nigs Am­phion, ihres Kin­der­reich­tums gegen die Göt­tin La­to­na. Niobe hat näm­lich sie­ben Töch­ter und sie­ben Söhne, La­to­na kann nur ihre Zwil­lin­ge Apoll und Diana „auf­war­ten“.

 

1



Ecce venit co­mitum Niobe ce­le­ber­ri­ma turba
ves­ti­bus in­tex­to Phry­giis spec­ta­bi­lis auro
et, quan­tum ira sinit, for­mo­sa; mo­vens­que de­co­ro
cum ca­pi­te in­mis­sos um­er­um per ut­rumque ca­pil­los
5




con­sti­tit, utque ocu­los cir­cum­tu­lit alta su­per­bos,
'quis furor au­di­tos' in­quit 'pra­epo­ne­re visis
cae­les­tes? aut cur co­li­tur La­to­na per aras,
numen adhuc sine ture meum est? mihi Tan­ta­lus auc­tor,
cui li­cuit soli su­per­o­rum tan­ge­re men­sas;
10




Plei­adum soror est ge­ne­trix mea; ma­xi­mus Atlas
est avus, ae­the­ri­um qui fert cer­vici­bus axem;
Iup­pi­ter alter avus; so­ce­ro quo­que glo­ri­or illo.
me gen­tes me­tu­unt Phry­giae, me regia Cadmi
sub do­mi­na est, fi­di­bus­que mei com­mis­sa ma­ri­ti
15




mo­e­nia cum po­pu­lis a meque vi­ro­que regun­tur.
in quam­cum­que domus ad­ver­ti lu­mi­na par­tem,
in­mensae spec­tan­tur opes; ac­ce­dit eodem
digna dea fa­cies; huc natas adice sep­tem
et to­ti­dem iuve­nes et mox ge­ne­ros­que nu­rus­que!
20




quae­ri­te nunc, ha­beat quam nos­tra su­per­bia cau­sam,
nescio quo­que au­de­te satam Ti­ta­ni­da Coeo
La­to­nam prae­fer­re mihi, cui ma­xi­ma quon­dam
exi­gu­am sedem pa­ri­tu­rae terra ne­ga­vit!
nec caelo nec humo nec aquis dea ves­tra re­cep­ta est:
25




exsul erat mundi, donec mi­se­ra­ta va­gan­tem
"hos­pi­ta tu ter­ris erras, ego" dixit "in undis"
in­sta­bi­lem­que locum Delos dedit. illa du­o­rum
facta par­ens: uteri pars haec est sep­ti­ma nos­tri.
sum felix (quis enim neget hoc?) fe­li­x­que ma­ne­bo
30




(hoc quo­que quis du­bi­tet?): tutam me copia fecit.
maior sum quam cui pos­sit For­tu­na no­ce­re,
mul­taque ut eri­pi­at, multo mihi plura re­lin­quet.
ex­ces­se­re metum mea iam bona. fin­gi­te demi
huic ali­quid po­pu­lo na­to­rum posse me­o­rum:
35


38a
38b

non tamen ad nu­mer­um re­di­gar spo­li­ata du­o­rum,
La­tonae tur­bam, qua quan­tum di­stat ab orba?
ite - satis, pro­pe­ra­te, sacri - lau­rum­que ca­pil­lis
po­ni­te!'
De­pon­unt et sacra in­fec­ta re­lin­quunt,
quod­que licet, ta­ci­to ve­ner­an­tur mur­mu­re numen.
40




In­di­gna­ta dea est sum­mo­que in ver­ti­ce Cyn­thi
ta­li­bus est dic­tis ge­mi­na cum prole lo­cu­ta:
'en ego ves­tra par­ens, vobis ani­mo­sa crea­tis,
et nisi Iuno­ni nulli ces­sura dear­um,
an dea sim, du­bi­tor per­que omnia sa­e­cu­la cul­tis
45




ar­ce­or, o nati, nisi vos suc­cur­ri­tis, aris.
nec dolor hic solus; diro con­vicia facto
Tan­ta­lis adie­cit vos­que est post­po­ne­re natis
ausa suis et me, quod in ipsam rec­ci­dat, orbam
dixit et ex­hi­buit lin­gu­am sce­le­ra­ta pa­ter­nam.’

 

Apol­lo, La­to­nas Sohn, tötet die sie­ben Söhne der Niobe durch seine Pfei­le, Am­phion er­sticht sich ver­zwei­felnd, die sie­ben Töch­ter wer­den von den Pfei­len der Diana ge­tö­tet, Niobe in einen Trä­nen ver­gie­ßen­den Fel­sen auf dem ly­di­schen Berge Si­pylus ver­wan­delt.

Er­läu­te­run­gen [2]

Vocabel

 


[1] Ideen teil­wei­se über­nom­men nach Voit, 135-149 und nach Adamik, 257-268.
[2] Er­läu­te­run­gen nach Glück­lich.

 

Niobe-Klau­sur (In­ter­pre­ta­ti­on): Her­un­ter­la­den [doc] [79 KB]